کد مطلب:94682 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:122
[صفحه 639] گفتار زیر فرمان و پیمانی است كه علی (ع) بیكی از ماموران اخذ زكات نوشته است ماموران خود را در كارهای نهانشان، در جائی كه جز خدا او را ناظر اعمالی نمی باشد، به پرهیزكاری و ترس از خدا، فرمان میدهم. به آنان یادآور می شوم و امر می كنم كه در نهان، همان كاری را كنند كه در عیان، بخاطر اطاعت از فرمان خدا انجام میدهند. آنكس كه پیدا و پنهان، كردار و گفتارش دو گونه نباشد، بی تردید چنین مومنی حق طاعت و بندگی خدا را پاك و خالص بجای آورده. همچنین فرمان میدهم كه با دیگران بنحو نامطلوب و زشتی رفتار منمائید. دروغ مگوئید و به كسی دشنام مدهید و سخنان ناپسند مگوئید و روی از او برمتابید زیرا آنان در دین، برادر و هم آئین شما هستند و ما را برای بجا آوردن حق و عدالت و آماده ساختن مقدمات آن، یاری می كنند. آگاه باش كه از این زكات كه میگیری، ترا نیزه بهره و قسمتی واجب و حقی معین و معلوم است، و شریك فقیران و ناتوانان نیازمندی. همانگونه كه ما حق ترا تمام و كمال میپردازیم، تو نیز حقوق ایشان را ادا كن. اگر چنین نكنی، فردای رستاخیز، دشمنانت فراوان خواهند بود. بدا بحال آن كسی كه دشمنانش نزد خدا، فقیران و تهیدستان و مستمندان و ب ینوایان از حق رانده شده و وام گیران مصیبت دیده و رنج كشیده باشند، چنین مردمی بسان مسافران و رهگذران راه مانده و دور از دیار و خانواده اند! كسی كه در امانت خیانت كند و در چراگاه خیانت، هرزه خواری نماید و دین و دلش را پاك نسازد، در دنیا رسوائی و پستی بیند، و در آخرت ذلت و خفتش بسی گران و بسیار باشد. بزرگترین زشتكاری، خیانت به امت و پست ترین ریاكاری، حیله در كار پیشوایان بستن است
صفحه 639.